Εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια από συγκεκριμένης κατευθύνσεως επιστημονικά κέντρα του εξωτερικού να πείσουν την ανθρωπότητα ότι η εφεύρεση του αλφαβήτου δεν είναι ελληνική αλλά προέρχεται δήθεν από κάποια «ινδοευρωπαϊκή» γλώσσα, της οποίας δεν υφίσταται κανένα γραπτό δείγμα και μιλήθηκε κατά την προϊστορική εποχή από μια υποθετική φυλή της οποίας δεν έχουμε κανένα ίχνος. Ή προέρχεται από τους Φοίνικες, ενός λαού που ενώ ήταν αρκετά ευφυής να εφεύρει το αλφάβητο, δεν έχει να δείξει ούτε ένα έργο πολιτισμού. Ο ελληνικός επιστημονικός κόσμος παρά τα φωτεινά μυαλά που διαθέτει, υστερεί στον τομέα της ιστορίας και αρχαιολογίας του τόπου μας, με αποτέλεσμα ο «αφελληνισμός» της γλώσσας και της γραφής μας να καλπάζει αχαλίνωτος.
Στο βιβλίο παρουσιάζεται μια άνευ προηγουμένου οριζόντια μελέτη της προέλευσης των διαφόρων αρχαίων γλωσσών και αναλύει περισσότερες από είκοσι αρχαίες γραφές διερευνώντας τα κοινά τους σημεία, τα οποία εμφανίζονται συνεχώς σε γραφές που προέρχονται από πολύ διαφορετικά μέρη όπως η Κίνα, η Αραβία, η Βόρεια Αφρική, η Βόρεια Ευρώπη, η Βόρεια Αμερική μέχρι και τα Νησιά του Πάσχα. Διαπιστώνει σε όλες τις περιπτώσεις ότι ο κοινός κρίκος όλων αυτών των αρχαίων αλφαβήτων είναι το πελασγικό-ελληνικό αλφάβητο, που εφευρέθηκε από τους Έλληνες και διαδόθηκε σε όλο τον τότε γνωστό και άγνωστο κόσμο, αποδεικνύοντας μιας και διά παντός ότι το αλφάβητο είναι ελληνική εφεύρεση.
Ο συγγραφέας καταθέτει μια πολύ πειστική πρόταση, άρτια τεκμηριωμένη από αρχαίες πηγές και επιστημονικές μελέτες, και την πλαισιώνει με ένα πλουσιότατο φωτογραφικό υλικό το οποίο βοηθά τον αναγνώστη να σχηματίσει άποψη περί των λεγομένων. Πέρα όμως από την πατρότητα της γραφής, ο συγγραφέας αναγνωρίζει στη δύναμη του γραπτού λόγου —ως αποτύπωση του προφορικού— μια υπερφυσική διάσταση, και διαβλέπει την κεντρική σημασία που παίζει η «ορθή» γραφή για τη δημιουργία, την ανάπτυξη και την ανέλιξη του ανθρώπου γενικότερα.